Plot: De boerenmeid Babette en de metselaar Germain zijn elkaars geliefden. Ridder Geoffroy is op jacht, maar ziet de wulpse Babbette wel zitten voor een moment. Zijn geplande schanddaad wordt bestraft met zijn eigen lans in de rug. Germain wordt verdacht van de moord. De ridderlijke en vrome heer Aymar van Bois-Maury distantieert zich ondertussen van het gedrag van de andere ridders op het kasteel waar hij te gast is. Hij wil dankzij onder andere een paar toernooien een fortuin vergaren om zijn voorouderlijke land te heroveren.
Topwaardering: De torens van Schemerwoude, met de schoonste en hoogste torens van de christenwereld, zijn niet meer dan een illusie die tien ijzersterke albums als een rad voor de ogen van de onfortuinlijke ridder Aymar en die van de lezer draait. Want bestaan deze torens nu of niet? Het onbereikbare zinnebeeld van een ideaal paradijs, Aymars Heilige Graal, wordt ootmoedig gelanceerd in dit eerste deel waarin Aymar nog niet de dragende rol heeft die van hem wordt verwacht als later hoofdpersonage. De menselijke psyche ten top, al gaat de vertelling ogenschijnlijk over een weinig diepgaande, nochtans atypische held. Zij die geen diepgang willen zien in de personages, kunnen zich optrekken aan de generositeit van een Hermann in zeer goeie doen die zijn middeleeuwenepos lardeert met boeiende gebeurtenissen, kenschetsende details en een — evenwel foute — weergave van de duistere, barbaarse, godsvruchtige en onwetende middeleeuwen.
Aantal genomineerde albums van Hermann: 25
Weetjes: Alles begint met de bundel Lugubere Verhalen waarvoor Hermann een paar pagina's te kort komt voor een volwaardig album. Hij begint aan een verhaal dat zich afspeelt in de middeleeuwen, maar het worden er 24 of 25 pagina's. Hij toont ze aan een kennis bij Dupuis die het geschikt vindt voor de start van een nieuwe reeks. Hij raadt Hermann aan het verhaal uit te werken voor een album van 46 pagina's met de mogelijkheid voor een vervolg. Hermann geeft gehoor en vult zijn bestaande verhaal over rondtrekkende komedianten aan met het verhaal van Germain, de metselaar dat er in dit eerste deel aan voorafgaat • De Torens van Schemerwoude wordt oorspronkelijk opgezet als een afgeronde serie van tien of vijftien delen. Vanaf het begin weet Hermann hoe het laatste deel (van de ondertussen eerste cyclus) zou eindigen. Maar pas vanaf deel 5 of 6 vindt hij een rode draad om naar het einddoel te tekenen en schrijven. De voorgaande delen komen eerder over als losstaande verhalen • Hermanns grafische documentatie voor de 11de eeuw beperkt zich tot hoop en al enkele zeldzame illustraties en een aantal manuscripten die hij kan raadplegen. De literatuur uit die tijd geeft dan weer niets prijs over het leven van alledag waar Hermann het voor een deel over wil hebben. De invulling is dus volkomen intuïtief. Hij laat zich onder andere leiden door reiservaringen in landen waar nog armtierige omstandigheden heersen. Hun strijd om te bestaan vergelijkt Hermann met onze middeleeuwen • Hoewel Hermann zich dan weer wel uitvoerig documenteert over de architectuur uit die tijd, gaat hij toch de fout in door een veel te ingewikkeld kasteel voor die tijd te tekenen. Later zet hij dit recht door meer houten kastelen te laten zien die beter passen in de merovingische periode. Stenen burchten waren toen eerder een zeldzaamheid. De enkele die wel bestonden, behoorden toe aan de grootste heren • Voor de manier van leven van de dolende ridder Aymar baseert hij zich op het boek Guillaume le Chevalier van Georges Duby • Hermann houdt niet van happy ends. In 1995 betekent de mensheid voor Hermann zelfs niet meer dan een hoop stront. Hermann is een geboren pessimist • In deze periode (1985) sluit hij zich aan bij het Joegoslavische agentschap Strip Art Features dat zijn internationale rechten zal beheren. Hermanns manager en agent Ervin Rustemagic wordt een goede vriend en biedt vanuit zijn toenmalige woonplaats Sarajevo informatie dat hij zal verwerken in het one-shot Sarajevo-Tango • In 1999 verschijnt een herdruk van De Torens van Schemerwoude 1 bij Glénat in plaats van Arboris. Net zoals de rest van de overige tien verschenen delen bij Arboris wordt de cover door Hermann hertekend in zijn bekende rechtstreeks geschilderde stijl • De vervolgcyclus met een nazaat van Aymar, op scenario van zijn zoon Yves H., is oorspronkelijk bedoeld om verder op te schieten naar het begin van de 16de eeuw, de periode waarin de troepen van Hernan Cortès Mexico binnenvallen. Hermann wil op het moment van deze info (1998) namelijk dolgraag beschrijven hoe Tenochtitlàn er in die tijd uitziet.