TDB 1
Bilou


Steven Lejeune + Morvan
Talent (Blitz - Millennium nr. 103)
48 p./€ 17,50 (HC)


Een trip naar het geluk

"Michel Sardon, bijna zoals de dode zanger, maar dan levend!"

— Michel Sardon —

Van dezelfde scenarist:
• Al' Togo
• Drie... en de Engel
• HK
• Ik Ben Dood
• De Kleine Wereld
• Konvooi
• Konvooi - De Jeugdjaren van Nävis
• Merlijn
• Nomad
• Reality Show
• Robbedoes en Kwabbernoot (vanaf deel 47)
• Troll

Wie herinnert er zich Cuervos nog? De beenharde strip in paars over Joan, het aan drugsverslaafde Colombiaanse jongetje? Bij ons bleef de strip in elk geval nog lang nazinderen. TDB (= Trop de Bonheur, voor het beeldmerk op de cover werd Terreur van de Bron bedacht) met Cuervos vergelijken zou ons misschien wat te ver leiden, maar toch... De sfeer is in elk geval even beklemmend en ook het verhaal kent wat raakpunten.

Dat verhaal trekt zich op gang in de Braziliaanse jungle waar een hele stam — op choquerende wijze in beeld gebracht overigens — wordt uitgemoord. De reden laten de auteurs vooralsnog in het ongewisse, want dadelijk daarna springen we drie jaar verder, naar Marseille, waar men drugs als brood verhandelt en de eens zo prachtige Provence herleid is tot een grote sloppenwijk. Sev en Toff, twee tieners, kunnen op het nippertje aan een politierazzia ontkomen en vinden onderdak bij de vader van Sev, Pagnol. Als het drietal zich naar het ziekenhuis van Aix-en-Provence begeeft, knalt het verhaal helemaal open. Want niet alleen moet de implant fantasmaticq (die ervoor zorgt dat je de wereld rooskleuriger ziet) van Pagnol worden hersteld, bovendien krijgen we twee nieuwe verhaallijnen voorgeschoteld. Met aan de ene kant Bilou en de jonge vrouw Brigitte en aan de andere kant inspecteur Belavergue en commissaris Sardon die een bezoekje brengen aan een patiënt die herstelt van verscheidene zware transplantaties. Allen hebben ze één ding gemeen: ze zijn op zoek naar Het Geluk.

Morvan is overbekend van Konvooi, Troll, zijn laatste Robbedoes-verhalen en Ik Ben dood (collectie De zwarte Loge). Een mooi cv als je het ons vraagt. Tekenaar Steven Lejeune is pas 25 (what’s in a name?), maar barst van het talent. De manier waarop hij op subtiele wijze met kleuren gemoedstoestanden weergeeft, dwingt respect af.

TDB is lang geen eenvoudige strip. Niet in het minst door de veelheid aan personages, maar ook door de kadrering en verteltrant. Soms moet je horizontaal, dan weer verticaal lezen. En lang stilstaan bij een scène zit er ook al niet in. Het flitst aan je voorbij als een psychedelische trip. Om het verhaal volledig te vatten, waag je je best aan een herleesbeurt. Maar eens we dat deden, realiseerden we ons dat we iets bijzonders in handen hadden. TDB is een slag in het gezicht, een uitdaging, een topper!

> TOM DE LENTDECKER — maart 2006