 |
|
"Ik ben hier niet gekomen
om over Amerika en het communisme
te discussiëren. Ik wil het
over dollars hebben"
— Floyd Whitman —
|
|
 |
Van
dezelfde tekenaar:
• Dixie Road
• Mister George |
Van
dezelfde scenarist:
• Arkel
• Aurora & Ulysses, Centauren
• Baard en Kale (deel 26 t/m 33, 35
t/m 39)
• Het Beste uit Robbedoes (deel 12:
De Dierenwereld)
• Billy the Cat
• Carmen Lamour
• Equator
• De Hemel in de Hel
• I.R.$.
• Jimmy van Doren
• Kasper
• Kobe de Koe / Volle Melk
• Het Laatste Jungleboek
• Liefde in het Spel
• Mayam
• Mick Mac Adam
• De Mini-Mensjes (Collectie Te Gek
deel 8)
• De Onsterfelijken
• De Schorpioen
• Spervuur
• Ster van de Woestijn
• Tosca
• 421
• De 27e Letter
• Zwart Bloed |
|
 If you can’t beat them, join
them. Laten we het communisme bestrijden vanuit
zijn buik en de door Stalin uitgedunde
maffia weer in het zadel helpen. Dat was het geniale
plan van de boezemvrienden Floyd Whitman en Trent
Jackell. En daar stonden ze dan, twee pas opgeschoten
CIA-snaken, plompweg gedropt tussen
een meute Tadzjiekse rebellen. Bijna veertig jaar
later ontdekt witte ridder Whitman grootschalige manipulatie
bij de presidentsverkiezingen in de deelstaat Florida.
Democratisch gezinde zwarten werden er subtiel onder
druk gezet om niet te gaan stemmen. En net dat verschil
levert het Land van Hoop en Roem een republikeinse
president op. Een wereldleider die het een en ander
verplicht is aan... de Russische maffia.
Black Op is een meeslepende spionagethriller
in de meesterlijke traditie van Ludlum
en Le Carré. Complex, pestend
en uiterst geloofwaardig krabt Stephen Desberg
langzaam laagjes klatergoud weg van het mooie Amerika.
Met een overvloed aan flashbacks weef je zelf het
integrerende web samen. Gelukkig koos De Schorpioen-scenarist
eens niet voor een onderkoelde I.R.$.- of
Tosca-stijl, maar voor de warme pennentrekken
van de 43-jarige Labiano. Met de
karikaturale mimiek van 's mans gezichten is het wel
zoals met de derrière van de jongste
Miss Aardbei. Je bent voor of tegen. Wij
zijn overtuigd pro. De testosteronkinnen trillen net
genoeg, de wenkbrauwen fronsen lekker mee, het zweet
drupt precies goed. Juist die tintelende spanningsbogen
en inzoomende camerastandpunten geven het album een
soort nerveuze politieke stress waardoor je geboeid
blijft lezen. Black Op is dan ook oerdegelijke
klasse.
>
WOUTER PORTEMAN —
maart 2006 |
